Категорияи архивҳо: Эссе
Идели ман
Хеҷ кадоме аз мо идеал нестем. Ҳар як шахс дар тӯли ҳаёти худ, сайъ мекунад то идеали худро пайдо кунад ва ба ӯ аз ҷиҳатҳои мусбиаш пайравӣ кунад. Баъзан ин ҷустанҳо метавонад то ба охири ҳаёти инсон бенатиҷа анҷом ёбад.
Нависандаи дӯстдоштаи ман
Шоир андар синаи миллат чу дил, Миллати бе шоире анбори гил. Шеър шоир асту шоир шеър. Ин ду вожа дар ҳолатҳои гуногун якдигарро иваз мекунанд. Яъне шоир шеърро ва шеър шоирро ба ёд меорад. Мардум нисбат ба шоир эҳтироми хоса
Зиндагӣ бе орзу ширин набуд
Зиндагӣ бе орзу ширин набуд, Зиндагиро орзу ширин намуд. Зиндагӣ роҳи пурпечутобест, ки тай кардани он кори басо мушкил мебошад. Оқилону хирадмандон дар ин роҳ устуворона қадам мезананд ва онҳо барои мо намунаи ибратанд. Дар зиндагӣ бояд мардона зист. Умед
Нашъамандӣ ва СПИД ду падидаи номатлуб
Зиндагӣ мегузарад, оне ки ҳамқадами он намешавад, танҳо мемонад. (Максим Горкий) Имрӯз ҷомеаи ҷаҳони дар раванди бемайлонаи илму техника қарор дорад. Пешрафту шукуфоии оламро бе донишу маърифат наметавон тасаввур кард. Қисме аз мамолики пешқадами дунё ба фарогирии нерӯҳои ақлонию
Накӯӣ кас надид аз май ба олам
Таҷрибаи ҳаёт нишон дод, ки ба амал омадани ҷинояту ҳодисаҳои номатлуб, нохушиҳои зиндагӣ, ғоратгарию таҷовузу шармандагӣ, беобрӯгию бешармӣ бештар ҳангоми майнӯшиву нашъакашӣ сар мезанад, ки аз он ҳам ба ҷамъият ва ҳам ба истеъмолкунандагон зарари моддию маънавӣ мерасад. Дар натиҷаи
Насиҳат гӯш кун ҷоно !
Насиҳат яке аз рукнҳои асосии тарбия ба ҳисоб меравад. Аз ин рӯ аз қадимулайём дар ҳар шаҳру кишвар одамони оқилу доно, бо хираду рӯзгордида, падару модарон, бобою бибиҳо ва устодони пухтакор ба фарзандону наберагон, шогирдону ҷавонон насиҳат мекарданд, то ки
Меваи сабр ширин аст
Мақбултарин ва беҳтарин хислати одамӣ ин сабру тоқат аст. Оё дар замони мо ин масъалаи зарурӣ аст? Пирони рӯзгордида гуфтаанд: “Меваи сабр ширин асту сабр кунӣ ҳалво мепазад”. Аз Луқмони Ҳаким пурсиданд: – “Кадом талхӣ бошад, ки дар охир ширин
Нон неъмати зиндагӣ
Муҳимтарин чизе, ки дар зиндагӣ ва ҳаёт барои ҳар инсон зарур аст ин нон мебошад. Нон нури чашму қуввати дили инсон аст. Нон неъмати нодирест, ки бе вай ҳаёт нест. Дар бобати нон ва эҳтироми он мехостам фикри худамро баён
Чароғи илму ирфонӣ муааллим …
Дар ҷамъияти инсонӣ касбҳои гуногун ҳастанд ва дар зиндагӣ ҳамаи онҳо заруранд, лекин касби муаллимӣ аз ҳамаи касбҳо хубтару пурифтихортар аст. Муаллим ба низомдароварандаи насли одамизод аст. Мардум азизтарин, қиматтарин ва бебаҳотарин офаридаи худ – фарзандашро бовар карда ба омӯзгор
Саҳми волидон дар зиндагии фарзандон
Волидон дар зиндагии мо – фарзандон нақши калону муҳимро мебозанд. То вақте ки волидон ҳамроҳи мо мебошанд, онҳо пушту паноҳи мо ҳастанд. Ҳар як шахс бояд нисбат ба падару модар эҳтиром гузорад. Таҷрибаи зиндагӣ нишон медиҳад, ки бисёр ҷавонон падару
Соли рушди сайёҳи ва ҳунарҳои мардумӣ
Паёми имсолаи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон дурнамои рушди устувори кишвар дар ҳамаи самтҳои хоҷагии халқ буда, бо мақсади тараққӣ додани соҳаи сайёҳӣ муаррифии шоистаи имкониятҳои сайёҳии мамлакат ва фарҳанги миллӣ дар арсаи байналмилалӣ дар кишвар элон шудани соли 2018-“Соли рушди сайёҳӣ
Театр дар ҳаёти ман
Театр ин навъи махсуси санъат ва ҳунар аст. Театр маконест, ки будан дар он хеле гуворост. Он дар ҳаёти ман нақши бузург дорад. Ба назари ман он яке аз мушкилтарин навъҳои ҳунар аст. Зеро он дар худ ҳам адабиёт, ҳам
