Падар бузугтарин ва меҳрубонтарин шахс дар ҳаёти мост. Падар ин нур ва соябони ҳар як хонадон аст. Мо бояд падари худро иззату эҳтиром кунем ва нагузорем, ки он кас ғамгин шаванд. Дар баъзе оилаҳо дар баробари фарзандони хубу ботарбия фарзандоне

Об аз неъматҳои бузурги Худовандист, ки ягон мавҷудоти рӯи Замин бе вай зиста наметавонад. Бе об ҳаёт вуҷуд надорад. Дар бобати ҳамин масъала мехостам фикру андешаи худро баён намоям. Мо бояд дар сарфа кардани об эҳтиёткор бошем, беҳуда онро масраф

Илм чароғи равшанест, ки ба зиндагии инсоният нуру сафои зиёд мебахшад. Касе, ки аз илм баҳраманд бошад, қалби нуронию рӯҳи қавӣ дорад ва ба атрофиён ҳамеша бо нерӯи дониш таъсири мусбат мерасонад. Маҳз тавассути илму дониш инсоният рӯз то рӯз

Саломатӣ ин тани солим аст. Саломатӣ маҷмӯи сифатҳои ҷисмонӣ ва маънавии одам аст, ки барои татбиқи нақшаҳои эҷодӣ ва меҳнати сеҳрмаҳсули ӯ ба манфиати ҷамъият шарти зарурӣ мебошад. Мехостам фикру андешаамро дар бобати ин мавзӯъ баён намоям. Омилҳое ҳастанд, ки

Дурӯғ одамиро кунад бевиқор,Дурӯғ одамиро кунад шармсор. Оре, дурӯғ гуфтан, сухани хато задан инсонро ҳамеша шармсор месозад. Оиди ин масъала бузургон, аҳли дин, волидайну бобоёни мо суханҳои ҳикматноки зиёде гуфтаанд. Ман низ ҳоло дар радифи онҳо мехостам фикри худро оиди

Сулҳу амонӣ асоси зиндагӣ, хушбахтиву шодкомиҳо буда, ба туфайли он одамон бо хотири ҷамъ баҳри ояндаи дурахшон, баҳри ободии диёру хонадони худ меҳнат мекунанд. Сулҳ шоистатарин неъмати рӯйи замин аст. Бале мехостам дар бобати ин мавзӯъ фикру андешаҳоямро баён намоям.

Дуруст аст, ки одамони бомаърифат дӯстдорони илму донишанд. Онҳо пайваста мутолиа мекунанд, китоби дӯстдоштае доранд, ки аз андешаронӣ, аз гуфтору рафтори қаҳрамонҳои он барои худ чизе мегиранд ва дар зиндагӣ ба кор мебаранд. Китоб чист, китоби дӯстдоштаи ман кадом аст?