Категорияи архивҳо: Афсонаҳо
Тӯҳфаи аждаҳо
Буд набуд, дар як кишвар писаре бо номи Абӯбакр буд. Писарак рӯзгори хушу обод дошт, аммо хушбахтии ӯ дер давом накард. Ӯ ҳанӯз хурдсол буд, ки модараш аз олам гузашт ва падараш зани дигар гирифт. Модарандари ӯ зани бераҳм ва
Кулӯхаку Баргак
Буд набуд, як Кулӯхак буд. Вай рӯзе дар таги девор танҳову зор нишаста буд, ки Баргак пир-пир парида омада, ба пешаш афтод. Кулӯхак Баргакро дида, салом доду пурсид: – Ҳа, Баргак, аз куҷо меоию ба куҷо рафта истодаӣ? Баргак оҳи
Шағоли хабаркаш
Рӯзе шоҳи ҳайвонҳо – шер бемор шуд. Зуком шуда буд. Зуд-зуд атса мезад ва аз ин хеле асабӣ шуда буд. Ҳамаи ҳайвонҳо ба аёдаташ омада буданд, ба ғайр аз рӯбоҳ. Шоҳ, ки дар ин рӯзҳо ба ғайр аз бинии худ
Хари зирак
Буд, набуд, деҳқоне буд, вай ду барзагову як хар дошт. Деҳқон ҳар рӯз саҳарии барвақт ба хар гандум бор карда, барзаговонро пеш андохта, ба саҳро ҷӯфтронӣ мерафт. Як бегоҳ, як барзагов ба хар, ки паҳлӯяш бо ҳаловати тамом ёзида мехобид,
Донак
Буд, набуд, як бача буд, номаш Баҳром буд. Вай як рӯз як бозикунӣ рафту як донаки зардолу ёфт. Онро ба модараш нишон дода гуфт: -Модарҷон, ин донакро шикаста хӯрам ё кишт кунам? Модараш маслиҳат дод: -Нашикану бурда
Марди ҳамеша хурсанд
Буд, набуд, як подшоҳу як вазир буд. Як рӯз подшоҳ ба вазир гуфт: – Хеле вақт аст, ки аз дарбор берун нашудаем, биё, сайри саҳро кунему ғубор аз диламон барорем. Вазир гуфт: – Гапи маъқул мегӯед, подшоҳам, сайру гашт кунему
Ҳасанак
Дар олам Ҳасанак ном ҷавоне буд. Шаҳр ба шаҳр мегашту деҳ ба деҳ. Рӯзе Ҳасанак ба шаҳре омад. Дар он ҷо мардум камбағалона зиндагонӣ мекарданд. Бисёриҳо аз гуруснагӣ мемурданд. Бисёре аз хонаҳо холӣ буд. Ҳасанак ба кӯҳ рафта, ҳезум ҷамъ
Духтари зирак ва марди танбал
Як подшоҳе буд. Ду вазир дошт ӯ. Яке вазири дасти рост буд ва дигаре вазири дасти чап. Боре подшоҳ ҳамроҳи вазири дасти рости худ ба шикор рафт. Ҳамин, ки онҳо машғули шикор шуданд, дар болои сарашон зоғе пайдо шуду қар-қар
Рӯбоҳи маккор ва гурги нодон
Буд-набуд, як рӯбоҳ буд. Вай аз ҷумлаи рубоҳҳо ҳушёру маккор ва аз кор безору ба хӯрдан тайёр буд. Ҳаминаш аҷиб буд, ки ҳар чӣ мехост, мешуд, ҳар чӣ мекофт, меёфт. Рӯзе боғе дарёфт, аҷаб нозанин, сабзу хуррам, себзору токзор. -Худо
Зоғак ва канарӣ
Будааст набудааст, як зоғак будааст. Вай як рӯз канариро дида гуфтааст: -Ҳа ҳаминқарчаи беқарор, ана ба дастам афтодӣ! Акнун гӯй, ки ман чӣ тавр туро хӯрам? -Эй зоғаки сиёҳ мушкини хушгуфтор!-гуфтааст канарӣ. Хайрат ман ба дасти ту афтодаам. Ту ҳамҷинси
Саъба ва Фил
Буд-набуд, як саъба буд. Вай дар шохи дарахт лона сохт, тухм гузошту бача баровард ва серташвиш шуд. Аз пагоҳ то бегоҳ ин тараф он тараф парвоз мекарду барои бачаҳояш дон меовард. Бачаҳояш ҳар лаҳза даҳон кушодаю садо дода, модарашонро интизор
Гурги нодон
Буд – набуд, як гург буд. Вай гурусна монду дара ба дараю саҳро ба саҳро гашта, дар хеҷ куҷо хӯрок наёфт. Харобу беҳол шуд базӯр роҳ мерафт. Як рӯз ғамгину маъюс роҳ мерафт, ки дар роҳ бо як бузак во
