Илм чароғи равшанест, ки ба зиндагии инсоният нуру сафои зиёд мебахшад. Касе, ки аз илм баҳраманд бошад, қалби нуронию рӯҳи қавӣ дорад ва ба атрофиён ҳамеша бо нерӯи дониш таъсири мусбат мерасонад. Маҳз тавассути илму дониш инсоният рӯз то рӯз...

Об аз неъматҳои бузурги Худовандист, ки ягон мавҷудоти рӯи Замин бе вай зиста наметавонад. Бе об ҳаёт вуҷуд надорад. Дар бобати ҳамин масъала мехостам фикру андешаи худро баён намоям. Мо бояд дар сарфа кардани об эҳтиёткор бошем, беҳуда онро масраф...

Падар бузугтарин ва меҳрубонтарин шахс дар ҳаёти мост. Падар ин нур ва соябони ҳар як хонадон аст. Мо бояд падари худро иззату эҳтиром кунем ва нагузорем, ки он кас ғамгин шаванд. Дар баъзе оилаҳо дар баробари фарзандони хубу ботарбия фарзандоне ҳам...

Яке аз аломатҳои ҳусни инсон одоб аст. “Ҳусн ҳусн нест, одоб ҳусн аст”, – мегӯяд зарбулмасали халқӣ. Беҳуда нест, ки бузургони адабиёти классикӣ дар асарҳои худ ба масъалаи одобу ахлоқ диққати махсус додаанд. Бадриддини Ҳилолӣ гуфтааст, ки адаб...

Модар! Чӣ калимаи дилпазир! Барои инсон аз модар дида шахси азизу муътабар, мунису ғамхор, мушфиқу дилсӯз набуду нест. Охир дар тифлӣ дар батни ӯ чун мушт порае аз банди ҷонаш, порае аз гӯшти ӯ будем. Дастони ӯ дар тифлиям асо буд. Ӯ маро ба оғӯши...

Некӣ кардан ва накӯкор будан яке аз сифатҳои беҳтарин одамӣ мебошад . Падару бобоёни мо некию накӯкориро писандидаанду дар васфи он бисёр суханони нек гуфтаанд. Чӣ хеле ки шоире гуфтааст: Пушаймон нагардад кас аз кори нек, Накӯтар зи некӣ чӣ чиз аст...

Волидайн ва бибию бобоёни мо таъкид мекрданд, ки ҳаргиз ба ғайбатгӯйӣ одат накунем, зеро ғайбат кардан, айби касеро аз қафояш гуфтан, айбҷӯйи намудан хислати бади инсон аст. Аттор мегӯяд: Рав забон аз ғайбати мардум бибанд , То набини дасту пойи худ...

Виҷдон ин шарафу номус, ақлу дониш маданияту обрӯи ҳар як шахс аст. Агар шахс виҷдон дошта бошад, аз рафтори беҷо, кори ношоями худ шарм медорад. Виҷдонаш роҳ намедиҳад, зеро виҷдон посбони шараф ва нангу номус аст. Вай чун роҳбаладу мураббии...

Зебогии инсон танҳо дар сурат нест. Одам бояд одоби хуб дошта бошад. Одоби хуби ӯ инсонро зебо мегардонад. Ҳусн зебогии одам аз рӯи одобаш маълум мегардад. Агар одам зоҳиран зебо бошаду дағалмуомилагӣ карда, бо ҳеҷ кас муросо карда натавонад, ӯ зебо...

Маънии дӯст рафиқи меҳрубону дилсӯз, мӯнису ғамхор, ҳамфикру ҳамроз ва шахси аз ҳама наздиктаринро ифода мекунад. Аз қадимулайём бузургони адабиёт дар асарҳои худ дӯст ва дӯстиро ситоиш намудаанд: Завқе ҷаҳон надорад, бе дӯст зиндагонӣ, Бедӯст...