Рӯҳи модари ноком

Шабе аз шабҳои фасли зимистон буд. Духтарони худораҳматӣ дар гирди сандалии хунук ташнаву гурусна бо чеҳраи хазону хотири парешон, бо ашки чакчакону қалби бирён, бо ҷигари сӯзону тани урён пур аз аламу ҳасрат менишастанд. Ногоҳ дар кушода шуду модар – худораҳматии Назокат дар тан пироҳани сафед даромада омад.
Духтаронаш шодикунон ба пешвозаш тохтанд:
- Оча, очаҷон, омадӣ, дар куҷо будӣ, чаро моро партофта рафтӣ? – гӯён хостанд модарро ба оғӯш гиранду аз рухсорааш, сару рӯяш, лабу даҳонаш бӯсанду арзи ҳол кунанд, дарди дили худро ба модар ифшо ва аз азобу ранҷу ғамашон нақл намоянд. Аммо модар худро ба канор гирифту онҳоро омадан намонд...